Διαβάσαμε τη Μεγάλη Ιδέα του Anton Beraber και δεν μας άρεσε. Ο Δημήτρης Σπυρίδωνος έγραψε και όλα τα μέλη της Λέσχης προσυπογράφουν:
Η Μεγάλη Ιδέα
του Anton Beraber
ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟ!
Άχθος από την πρώτη σελίδα, ανυπαρξία αναγνωστικής ευχαρίστησης, ούτε συζήτηση
για απόλαυση. Οι καλές στιγμές του κειμένου χαρακτηριζόμενες από αδιόρατο
χιούμορ και λεπτή ειρωνεία, πνίγονται στον ορυμαγδό ανούσιων περιγραφών, τους
(αν)ελεύθερους συνειρμούς, την πλημμυρίδα άρρυθμης ποιητικής πρόζας και τον
κατακλυσμό αυτονόητης αλήθειας και μπαρουφολογίας τύπου Πάουλο Κοέλιο. Η
υπερβολική χρήση χωροχρονικής ασυνέχειας υπονομεύει το ίδιο το κείμενο και
δημιουργεί ασυμμετρίες στο νόημα.
Ο Μπόρχες έλεγε
ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να διαβάζεις μυθιστορήματα, πόσο μάλλον σαν το
παρόν των 600 σελίδων. Αν η έκταση είχε συμπυκνωθεί σε 100 – 150 σελίδες, τότε
θα συζητούσαμε αλλιώς. Ας όψονται οι εκδότες (και οι αναγνώστες) που προκρίνουν
βιβλία μεγέθους τούβλου.
Ο Beraber
αρέσκεται να ελεεινολογεί με περισσή ευκολία για την περιούσια φυλή, ενώ δεν
κρύβεται η εκτίμηση ή και ο θαυμασμός του προς τους Τούρκους. Η πλοκή της
ιστορίας θα μπορούσε να είναι και ενδιαφέρουσα αφού πρόκειται για μια σύγχρονη
Οδύσσεια όπου ο εσωστρεφής πολυμήχανος, ο Σαούλ Καλογιάννης, περιπλανιέται
φαινομενικά απαθής στο χρόνο, στον παλιό και στο νέο κόσμο.
Τουλάχιστον ο
συγγραφέας αυτοσαρκάζεται λέγοντας ίσως και για το κείμενο: «Σπαράγματα,
θραύσματα αποσυναρμολογημένα, τόσο δυσαρμονικά που σου φαίνονται αλαζονικά» ή
«Φανταστείτε τον ήρωα ενός μυθιστορήματος, που βαριέται ξαφνικά αυτό το
μυθιστόρημα, …φανταστείτε τον Οδυσσέα να βρίσκει πολύ δυσάρεστη για τα γούστα
του την ανωνυμία των κατάμεστων ξένων πόλεων, σε σημείο που να μην καταδέχεται
το επόμενο ταξίδι».
Αμφιβάλλω κι εγώ αν θα καταδεχτώ οποιοδήποτε επόμενο ταξίδι με τον συγκεκριμένο συγγραφέα...
