ΖΑΟΥΜΕ ΚΑΜΠΡΕ, «Οι Φωνές του Ποταμού Παμάνο»

 

Γράφει ο Δημήτρης Σπυρίδωνος 

ΖΑΟΥΜΕ ΚΑΜΠΡΕ

«Οι Φωνές του Ποταμού Παμάνο» 

Ένα βιβλίο κυριολεκτικά ποταμός, όπως ακριβώς και ο τίτλος του έργου, ο οποίος δεν είναι τυχαίος. Ο ποταμός λειτουργεί ως σύμβολο θανάτου, μνήμης και συνέχειας. Το νερό κυλάει αδιάκοπα, κουβαλάει ιστορίες, ψιθύρους και φωνές, ακόμα και εκείνες που είχαν πνιγεί στη σιωπή και εξακολουθούν να στοιχειώνουν τις επόμενες γενιές. Ο Cabré δείχνει πως η Ιστορία δεν είναι απλώς γεγονότα καταγεγραμμένα σε βιβλία· είναι κάτι που ρέει ασταμάτητα και κατακλύζει την καθημερινότητα. Και αυτό το κάνει με, τον γνωστό μας πια, αριστουργηματικό τρόπο και τη μοναδική του ικανότητα να αλλάζει χρόνους σε μια ομαλά ρέουσα και πολυφωνική τεχνική αφήγησης, σαν να μην υπάρχει τίποτα πιο φυσικό από το να πηγαίνεις μπρος-πίσω στο χρόνο, να αλλάζεις αιώνες, σκηνικά, οπτική γωνία, χαρακτήρες, εν ριπή οφθαλμού. Η αμφισβήτηση της γραμμικής αλληλουχίας  του χρόνου οδηγεί σε μια τρισδιάστατη αντίληψή του, παρόμοια με την κυβιστική αναπαράσταση των αντικειμένων σε πολλαπλές όψεις στον καμβά.

Το παρόν έργο προαναγγέλλει θεματικά και τεχνικά το αριστούργημα του συγγραφέα, το "Confiteor". Και στα δύο έργα ο Cabré συνθέτει τη δική του συμφωνία - θλιβερή και όμορφη - χρησιμοποιώντας λέξεις αντί για παρτιτούρα. Όμως, ενώ το "Confiteor" εκτείνεται σε ένα παγκόσμιο και φιλοσοφικό επίπεδο, οι "Φωνές του Παμάνο" είναι γειωμένες στην τοπική ιστορία και συνδεδεμένες με το συλλογικό τραύμα του ισπανικού Εμφυλίου. Πρόκειται για ένα έργο ενδεχομένως λιγότερο φιλόδοξο ως προς την κοσμοθεωρητική του εμβέλεια, διαθέτει παρά ταύτα έντονη συναισθηματική αμεσότητα.

Ο Καταλανός είναι η ζωντανή απόδειξη του τι μπορεί να κάνει ένας συγγραφέας με την αφήγηση, αν είναι αρκετά ελεύθερος (και προικισμένος) για να μεταχειριστεί τις λέξεις άνετα και φυσικά, με το ρυθμό μέσα του.

Εν τέλει, το βιβλίο εντάσσεται στα έργα Μεγάλης Λογοτεχνίας!